Hoşçakal 2017. Hiç de hoş bir yıl değildin. Hatta g.tüm gibiydin diyeceğim ama o tarafım fena değildir, kendisine haksızlık etmeyeyim. Zaten 2016 da bir şeye benzemiyordu. Bitmek de bilmemişti. Sifonu 8 kere çeksen de gitmeyen dışkı gibiydi 2016. Durup niagaranın tekrar dolmasını beklersin de yine basarsın ya sifona hah işte, 2017 o ikinci devirdi.

Oradan yani senin bunu okuduğun yerden  bakınca güzeldi belki de. Ne mutlu sana, bu sene daha da güzel günlerle dolu olsun.

Beni uzaktan izleyince içinden “Ooh gezdi durdu Heja” demiş olabilirsin. 2017’yi niye sevmediğime şaşırmış da olabilirsin. Keşke gezmekle olsa sadece. Ne demiş büyük düşünür Teoman Yollar şarkısında? “Yollar yaraları sarmaz”. Sarmaz hatta bazen açılmasına sebep olur. Benim de öyle yanan kağıt kokusu vardı sürekli içimde. Burnumun ucunda hep bir damla sümük, gözümdeki yaşla senkronize akmaya hazır bekledi durdu orada. Çağlayıp aktığı da bol oldu. Çok yoruldum ben 2016’da ve 2017’de. Mental olarak, kalpsel olarak çok yoruldum.

Şimdi bu yorgunlukla yeni bir yıla girmek sanki manasız gibi. Böyle kendimi denize atsam aklansam paklansam tuzlu suda buruşsam eski derimi bıraksam da yeniden başlasam, güneşten yansam istiyorum.

Çok da kötülemeyeyim, olağanüstü çiçekler gördüm, kokladım. Şahane sofralarda kadeh kaldırdım. Bir sürü değişik yer gördüm. Dostlarımı hiç de dost olmayanları ve düşmanlarımı birbirinden ayırdım. Çok heyecan veren işler yaptım. Süper dondurmalar yedim, çok güzel şarkılar dinledim, uzun uzun yürüdüm, kendimi dinledim, güneşin her saatteki rengini izledim, karda eğlendim, yemekler yaptım, yeni arkadaşlar tanıdım, aileme, dostlarıma daha çok sarıldım, uzaktakileri özledim, çok şey izledim, çiçekler ektim, masallar yazdım, kuşların ötüşünü, tramvayların geçişini izledim.

Ama o fil arada havaya zıplayıp nefes aldırsa da sonra geldi yine oturdu kalbimin üstüne.

O yüzden bu sene yine gün batımlarında büyülenmek, gün doğumlarında umutla kuşları dinlemek ama en çok da derin derin rahatça nefes almak, kalbimin üstündeki filden kurtulmak istiyorum.

2018’den isteğim bu galiba. Kalbimin üstündeki filden kurtulmak. Bu yüzden bu sene sol koluma bir kaz dövmesi yaptıracağım. Kazlar gibi olmak istiyorum bu yıl. Fil gibi değil. Fil gibiden kastım hem hafızası iyi (kötü anıları unutmak gerek) hem yavaş ilerliyor (sanki az zamanım kaldı gibi geliyor) hem de kilolu (evet fazla kilolar size de elveda).

Kaz gibi kafasız, gürültücü olmak peşinde değilim. Ama kaz gibi eğlenceli, hafif, umursamaz, uçup istediği yere gidebilen olmak istiyorum. Nils ve Uçan Kazlar’ın kazları gibi. Hepsinden ayrı bir özellik istiyorum kendim için bu yıl.

Daha çok kitap okumak, ailemle daha çok gezebilmek, arkadaşlarım ve arkadaşlarımın çocuklarıyla daha çok görüşebilmek, daha çok çilek yemek daha çok denize girmek, daha çok yazmak istiyorum.

Dünya barışı da istiyorum ama önce kendi dünyamın barış ve huzur içinde olması gerektiğini, her şeyin kendi kapımızın önünde başladığını biliyorum artık.

Dünyanın doğasını anladığımız, üzmediğimiz, doğayla bir olduğumuz bir yıl istiyorum.

Bir de en çok, mutlu olduğumuz anlarda o mutluluklardan vicdan azabı duymayalım, bir yerlerde tanıdığımız ya da tanımadığımız aç/öksüz/ağlayan/acılı/vatanından ayrı kalmış/evladını kaybetmiş/ evini kaybetmiş insan, sevgilisinden ayrılmış dost, hasta bir tanıdık, yaralı bir hayvan olmasın istiyorum.

Adaletsizliğin, yüzsüzlüğün, çirkefliğin sokaktan meclise her yerde dolup taşması son bulsun, hak yerini bulsun, kuzular kendini kurt sanmasın, kurtlar kendini kuzu gibi tanıtmasın, herkesin gerçek yüzü ortaya çıksın istiyorum.

Ünlü olmak, para kazanmak ve yine ünlü olmak isteyen kişilerin emek, adalet, barış gibi isteklerle prim toplamaya çalışmamasını, gerçek olmalarını istiyorum. “Barış”ın bir hashtag değil; gerçek olmasını istiyorum.

2018, 2017 ve 2016’daki biçimsiz zamanlara benzemesin istiyorum.

Çok şey mi istiyorum?

*Yeni yılınız kutlu olsun.